درختان صبور

پاییزها که کمی هوا در تهران دلنشینتر است، غروب یک عصر نه چندان شلوغ از پیچ بلوار کشاورز باشیب خیابان ولی عصر به سمت میدان تجریش که  ره میسپاری، به ناگاه تمام حواست معطوف این خیابان رنگارنگ زیبا، عجیب و غریب میشود

هنوز ویترین اولین مغازه ترا به سمت خود نکشیده که صدای اکوی یک آمپلی فایر قوی را میشنوی

َ

"شقایق درد من یکی دوتانیست

آخه .درد من ........................."

  و خواننده کوری را مبینی که با ریشی نه چندان مرتب ، شبیه خواننده های آنسوی آب و چشمانی که گاهی از زیر عینک سیاه پولها را میشمرد! آخرین ترانه های بازار را هم زمزمه میکند.

 صدای شرشر آب، جویهای پهن خیابان، با صدای آشغالها و قوطیهایی که زمزمه آب را در خود خفه کرده اند در هم می آمیزد و باز امتداد خیابان، مملو از زوجهایی که بی دلیل و با دلیل، ولی عصر را برای وقت گذرانی انتخاب کرده اند.

آرایش موها و صورتهای عجیب، پسران خوب ، دختران فراری ، پسران معتاد ، دختران اغفال شده...... زنان غرغرو ، مردان چشم چران

آدمهای منتظر، نگران به ساعتهای دیر گذردر حالی که چهره همه آدمها را به خیال صاحب قرار مرور میکنند و گاهی سوالی که سلام

 نازی جون هستید ؟ نه قربان من زینبم  اوه شرمنده

ویترینهای مملو از جنسهای به اصطلاح ترک و دندانهای گردی که به جیب کارمندیتان طمع کر ده،

گاهی صورت خشنی توی صورتتان، نوار ،سی دی ، شو جدید

و چراغانیهایی که گلوی درختان را به هم فشرده و حکایت ازا نتظار شهر برای آمدن منجی بشریت میکند !

تکدی خانوادگی، مادر فرزند وسط، فرزند آخر، دور ویلچر پدر که میتوان شرط بست هیچ ارتباط سببی و نسبی غیر از صاحب کارشان بینشان نیست و میروی میروی وباز

 درختان سر به هم آورده خیابان ترا همچنان دنبال خود میکشد از پارک زیبای ساعی هم که تنها خاطره اش پای شاهینی به زنجیر بسته و خرگوشهایی که روشهای جلوگیری تولید مثل را از مشاور خانواده دریافت نکرده اند و فقط به همین امر مشغولند و طاووسهای پرریخته ای که حتی چشمشان را هم باز نمیکنند تا چه برسد به اینکه ،مثل قصه ها چترشان را به افتخار دخترپسرهای لوسی که دود سیگارشان را به عوض طبیعت زیبا بدانها هدیه میکنند ، باز کنند .

میروی................ تا میدان ونک اینجا که شهر کمی رنگی تر میشود ، پرایدها به 206 تبدیل میشوند. افاده ها غلیظتر میشود آرایشها مدرنتر میشود و احساس خوشبختی کاذب آدمها بیشتر..................

باز هم ره میسپاری. برجها کم کم آغاز میشوند. پارک ملت را هم سری میزنی، زوجهای سالخوردهء به ایوان تنهایی خو کرده،  دخترکان شیطان اسکیت باز!

و پلی که هنگام غروب دوستان خوش صدای عملی، غمگینترین ترانه های زندگیشان  را زیر آن زمزمه میکنند.

و آهوان سبک بالی که باز لذت جستن و پریدن در مرغزارها را با قطعه ای چیپس و شیرینی و قهقهه فرزندان ما عوض کرده اند .

و دیگربار ره میسپاری! چنارها زیبا و زیباتر میشوند شرشر آب روحنوازتر ، شیب کوچه ها بیشتر و نمای خانه ها زیباتر و شاید دلتنگتر !

و کم کم به نزدیکیهای میدان تجریش میرسی

علیرغم تصورت به جهت تغییر چهره شهر ، به ناگاه با آدمهایی مواجه میشوی که از دورترین نقاط ایران تنها با یک ساک ورزشی، یک شانه برای موهای در حال ریختنشان و  یک حوله نخ نما به تهران آمده اند تا زن و فرزند چشم انتظاری را سیر کنند............

وآنسوی  میدان، پر از کوله پشتی های رنگارنگ دوستان کوهنوردیست که از این همه ازدحام به دامن پرشکوه کوههای اطراف پناه میبرند تا نفسی تازه کنند و جوجه کبابی بخورند و دست وپایی تکان دهند .

 ودیگر شیب اجتماع،ازاین میدان به بعد چنان زیاد میشود که ما را و شما را توان پیمودن نیست.

باید ماشینمان را عوض کنیم و لباسمان وآرایشمان را ،تا بتوانیم در کوچه پس کوچه های دروس و دولت و فرمانیه و کامرانیه و غیره قدم بگذاریم.

اگر میتوانستیم نجواهای  این درختهای تناور را بشنویم ُُچه داستانها و خاطره ها از این خیابان طولانی ّاز دورانی که ما نبودیم تا دورانهایی که ما نخواهیم بود برایمان داشتند، تنها خدا میداند .

پس بگذارید تا از همان راه آمده بر گردیم به میدان ولی عصر، تا دیگر روز ازآن شهر فرنگ برویم به سمت میدان راه آهن آنجا که شیب برعکسش و مردم صمیمیش ما را بیشتر به جمع خود راه میدهد  و باز هم داستانهای پایان ناپذیر خیابان پهلوی سابق....................................