سرخوشی

خیلی پیشترها درجایی خوانده بودم دانشمندان کشف کرده اند آن  قسمت از مغز که تحت تاثیر مواد سکراور یا به قول شاعران مستی آور  قرار میگیرد دقیقا همان قسمتی است که به هنگام عاشقی درگیر میشود و این دو حالت سرخوشی مثل هم عمل میکند و بدین خاطر است که جماعت جوانان از راه به در، پیوسته به جای عاشق شدن سرخوش میشوند با جامی وشرابی

القصه کدام سرخوشی به ما دست داد  که غزل بی باده را  سرودیم در لفافه بماند

 اما برای شما دوستان  جهت لختی سرخوشی یا شاید سرخوردگی  نگاشتیم باشد که دومین غزل ما آخرین غزل ما نباد

یا حق

بی باده

بی باده و شراب هم    بی عقل و بی نشانم

 من می نخورده مستم عشق است چون نشانم

جز ساغر وجودت            مستی مرا نشاید

گر رخ نمی نمایی            آتش مزن به جانم

گفتم نگاه برگیر کاین چشم خیره دزد است

چون دل ببردی   از من          تاوان آن ندانم

رنگ رخ تو آن شب    انگار رنگ  مِی  داشت

از شوق بود یا شرم         من مست آن زمانم

از من چه میگریزی       من تا ابد خمارم

میخانه ام چه حاجت       چون خانه ات بدانم

بنیشین به پای هجرم       تاراز،باز گویم

یک عمر درد خاموش        چون مُهر بر زبانم

چون سِرز من شنیدی   ره گیر تا قیامت

من بی خودم در این ره       هر جا روی روانم

هی باده پشت باده     از شور عشق پرکن

تا رخت خود ببندد             این عقل ناتوانم

بر من مریز جامی من می نخورده مستم

          "پیمانه" ات چو باشم      بر عرش این جهانم