ماه و قهوه

با باد عصرانه میخوردم که بازززززززززززززز 

 گیسوانت را در ایوان تنهایی ام رها کردی   

چشمان میشیت هم از راه رسیدند با همان بغض کودکانه

و اندوهی عمیقتر ازتمام اقیانوسهایی که هرگز جغرافیایش را نیاموختم 

 شب هم آرام به مهمانی من و چشمانت آمد   

ماه دیوانه تا خود فنجان قهوه ات پایین آمده بود

                                   گفتم تلخ بنوششششششششششش

 چون روزگار رفته ام   

 کیک هم بود همان کیکی که یک بغل سیب داشت  سیب زرد آدم

                                                     نکند ماه و قهوه بنوشیم و  باغ سیب را ببلعیم

وعقلمان برسد و از بهشت خارج شویم  

دلم نوشیدنی تلخ میخواهد با درصد بالاااااااااااااااااااااااااا ااااااااااااااااا

و حماقت با درجه بالا اااااااااااااااااااااااااا 

و گیسوانت و ماه و سیب و هر آنچه که مرا از بهشت حماقتها براند.